کهیعص

1) احمد بن اسحاق قمى - در ضمن سؤالاتی که از امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در سن طفولیت آن حضرت از ایشان پرسیده - می گوید: عرض کردم: یا ابن رسول اللَّه! تأویل کهیعص‏ چیست؟! فرمود: این حروف از اخبار غیبى است که خداوند به اطلاع زکریا علیه السّلام بنده‏اش رسانید، سپس آن را براى محمد صلّى اللَّه علیه و آله نیز حکایت کرد و آن بدین گونه بود:زکریا از خداوند خواست که اسامى پنج تن را به او بیاموزد پس جبرئیل آمد و آن را به وى یاد داد، از آن روز هر وقت زکریا اسامى محمد و على و فاطمه و حسن را به زبان مى‏آورد مسرور میشد و غمهایش برطرف مى‏گردید، ولى چون نام (حسین) را به زبان مى‏آورد، چندان می گریست که گلویش می گرفت و نفسش قطع می شد.روزى گفت: خداوندا! مرا چه مى‏شود که هر گاه اسامى آن چهار تن را می برم غمهایم تسکین مى‏یابد ولى وقتى نام حسین را می برم اشکم جارى میگردد! خداوند متعال داستان آن را به وى اطلاع داد و فرمود: کهیعص. «کاف» اسم کربلا، و «ها» هلاک عترت پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله و «یاء»یزید پلید ظالم به حسین علیه السّلام و «عین» عطش آن حضرت و «صاد» صبر آن بزرگوار است.چون زکریا این را شنید، تا سه روز از مسجدش خارج نشد، و مانع شد که مردم نزد او بیایند.⁽²⁾ در این سه روز مرتب گریه و زارى می نمود و در آن حال می گفت:خداوندا! آیا بهترین خلق خود را بمصیبت فرزندش مبتلا می سازى و امتحان این واقعه جان گداز را به نابودى او فرود مى‏آورى؟پروردگارا! آیا لباس این مصیبت عظمى را به تن على و فاطمه مى‏پوشانى و غم و اندوه آن را به دل آنها مى‏اندازى؟آنگاه گفت: پروردگارا! پسرى بمن روزى فرما که در این سن پیرى چشمم به او روشن گردد و او را وارث و جانشین من کن و او را براى من مثل حسین براى محمد صلّى اللَّه علیه و آله قرار بده. وقتى او را به من ارزانى فرمودى، مرا مفتون محبت او گردان. سپس مرا در مرگ او مبتلا کن چنان که محمد (صلّی الله علیه و آله و سلّم) حبیب خود را در مرگ فرزندش سوگوار می سازى. خداوند یحیى را به او موهبت فرمود و زکریا را در مرگ او عزادار ساخت» مدت حمل یحیى شش ماه و حسین علیه السّلام نیز چنین بود.⁽³⁾

 2) امام على بن الحسین (علیه السلام) مى‏فرمایند: هنگامى که امیر المؤمنین (علیه السلام) از جنگ با خوارج برمى‏گشتند از محله «زوراء» در بغداد گذشتند در این محل آن حضرت خطاب به لشکریانش فرمودند: از منطقه زوراء با سرعت بگذرید چرا که زمین در اینجا بسیار سریع تر از میخى که داخل سبوس گندم فرو رود، دهان باز خواهد کرد.⁽⁴⁾ هنگامى که آن حضرت به اطراف زوراء رسیدند با راهبى مواجه گشتند که در صومعه‏اى به عبادت مشغول بود. راهب خطاب به حضرت امیر فرمودند: در این مکان منزل نکنید زیرا که مطابق نوشته‏هاى انجیل، اینجا مکانى است که انبیاء و اوصیاى آنها به جهاد در راه خدا خواهند پرداخت. امیر المومنین فرمودند: من وصى اشرف پیامبران محمد بن عبد الله (صلّی الله علیه و آله و سلّم) هستم. راهب مسیحى که وى را شناخته بود گفت: تو همانى که در میان قریش به کم رشد بودن موى قسمت پیشین سرت معروف هستى (اصلع داغسر) وصف ترا در انجیل خوانده‏ام تو همانى که وارد سرزمین «براثا» در بغداد مى‏شوى و آنجا خانه مریم و عیسى علیهما السلام است. امیر المومنین به همراه راهب مسیحى به نقطه‏اى رسیدند در آنجا حضرت با پاى مبارک ضربه‏اى بر زمین زدند ناگهان چشمه‏اى پر آب از زیر پاى ایشان فوران نمود. امیر المؤمنین فرمودند: این همان چشمه‏اى است که از دل زمین براى مریم شکافته شد ایشان دستور دادند هفده ذراع آن محل را گود کردند تا آنکه به تخته سنگى سفید رنگ رسیدند حضرت‏ با اشاره به آن موضع فرمودند: این همان صخره‏اى است که مریم (علیها السلام) بر روى آن وضع حمل نمود و نماز خویش را بر آن بجاى مى‏آورد.⁽⁵⁾

  3) على بن الحسین (علیه السلام) در توضیح آیه فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَکاناً قَصِیًّا⁽⁶⁾ مریم همراه با حمل خود به مکانى دور دست از خانواده‏اش کناره جست» فرمودند: مریم از راه دمشق به سرزمین کربلا وارد شد و کودکش را در کنار آرامگاه امام حسین (علیه السلام) بدنیا آورد. آنگاه شبانه به سرزمین خود بازگشت⁽⁷⁾⁽⁸⁾

 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 1. اهل یک خانه نسبت به دیگران از درون خانه آگاه ترند. 

 2. این جریان در سوره آل عمران در آیات 38-41 و در سوره مریم آیات 1-11 آمده است.