بسم الله الرحمن الرحیم

            

از فردا تا هفت روز هیچ جرمى کیفر نخواهد داشت و هیچ پرونده‏اى براى آن تنظیم نمى‏شود و مردم مى‏توانند با اطمینان خاطر، این هفت روز را هر طور که دوست دارند سپری کنند، از فردا تا هفت روز مأمورین انتظامى و نظامى تعطیل مى‏باشند، دادسراها و دادگسترى‏ها به جرائم انجام شده در این هفت روز هیچ کاری ندارند و اصلاً جرائم صورت گرفته در این هفت روز قابل طرح در دادگاه‏ها نیست.

فرض کنید در کشورى این جملات، با آب و تاب هر چه تمام تر  اعلام شود.

فکر کنید آن روز اجتماع چه شکلى به خود خواهد گرفت. اصلاً چرا راه دور برویم ، خود ما ، بله ، خود ما ! آیا هیچ تغییری در رفتارمان به وجود نمی آید؟! آیا باز هم مثل قبل از این روزها  سعی خواهیم کرد مال کسی یا آبروی کسی و یا..... از طرف ما رعایت بشود؟! آیا واقعاً ما در این هفت روز همان شخص قبل از این مدت خواهیم بود؟! جواب با شما !

بله ، ایمان به معاد عامل مهم تربیت‏ می باشد.  اعتقاد به وجود دادگاه بزرگ آخرت، فوق‏العاده در زندگى امروز ما مؤثّر است.

ایمان به رستاخیز، ایمان به دادگاه بزرگى است که با دادگاه این جهان اصلًا قابل مقایسه نیست.

مشخّصات این دادگاه به شرح زیر است:

1- قیامت ، دادگاهى است که نه توصیه در آن مؤثّر است و نه «روابط» بر «ضوابط» آن حاکم و نه مى‏توان فکر قضات آن را با ارائه مدارک دروغین تغییر داد.

2- قیامت ، دادگاهى است که نیاز به تشریفات دادگاه‏هاى این جهان ندارد، و به همین دلیل طول و تفصیلى در آن نیست، برق‏آسا رسیدگى مى‏کند و دقیقاً حکم صادر مى‏کند.

3- قیامت ، دادگاهى است که مدارک اتّهام افراد، خود اعمال آنهاست، یعنى اعمال در آن جا حضور مى‏یابند، و ارتباط و پیوندشان را با فاعل خود مشخص مى‏کنند به گونه‏اى که جاى انکار باقى نمى‏ماند.

4- شهود آن دادگاه، دست و پا و گوش و چشم و زبان و پوست تن انسان و حتّى زمین و در و دیوار خانه‏اى که در آن گناه یا ثواب کرده است مى‏باشد، شهودى که هم چون آثار طبیعى اعمال انسان قابل انکار نیست.

5- قیامت دادگاهى است که قاضی آن ، شاهد اعمال و ماجراهای زندگی ما بوده است !

6- از این گذشته مجازات و کیفر در آن دادگاه قراردادى نیست، و خود اعمال ما هست که شکل مى‏گیرد و در کنار ما قرار دارد و ما را آزار مى‏دهد و یا در آسایش و نعمت فرو مى‏برد.

به نظر شما ایمان به چنین دادگاهى ، آن هم نه به صورت لقلقه زبانی انسان را تربیت نمی کند ؟

و آیا به نظر شما ایمان به چنین دادگاهى صفت حیا را در انسان رشد نمی دهد؟

بله ایمان به معاد است که انسان را به جایى مى‏رساند که «على‏وار» مى‏گوید:

 «به خدا سوگند اگر شب‏ها را تا به صبح به جاى بستر نرم، بر نوک خارهاى جانگداز به سر برم، و روزها دست و پایم در زنجیر باشد و در کوچه و بازار بکشانند از آن خوش‏تر دارم که در دادگاه بزرگ پروردگارم حاضر شوم، در حالى که ستمى بر بنده‏اى از بندگان خدا کرده باشم، و یا حق کسى را غصب نموده باشم». (1)

ایمان به این دادگاه است که انسان را وادار مى‏کند آهن تفتیده و سوزان را نزدیک دست برادرش که خواهان تبعیض در بیت‏المال است‏ ببرد، و هنگامى که فریاد برادر بلند مى‏شود، به او اندرز مى‏دهد و مى‏گوید: «تو از شعله آتش کوچکى که همچون بازیچه‏اى در دست انسانى است فریاد مى‏کشى، امّا برادرت را به سوى آتش هولناکى که شعله قهر و غضب پروردگار آن را برافروخته مى‏کشانى؟»(2)

آیا چنین انسانى را با چنین ایمانى را فریب داد ، و یا وجدانی را خرید ؟

قرآن مجید مى‏فرماید: هنگامى که گنه کاران نامه اعمال خود را مى‏بینند فریادشان بلند مى‏شود و مى‏گویند: «ما لهذا الکتاب لا یغادر صغیرة و لا کبیرة الّا احْصاها»؛ «این چه نامه‏اى است که هیچ گناه کوچک و بزرگى نیست مگر این‏که در آن ثبت است». (3)

و به این ترتیب موج نیرومندى از احساس مسئولیّت در برابر هر کار در اعماق روح انسان ایجاد مى شود، که او را در برابر انحرافات و گمراهى‏ها، ظلم‏ها و تجاوزها کنترل مى‏کند. پس بیائیم تصمیم بگیریم با یاد معاد و قیامت در رشد و تربیت مادی و معنوی خود کوشا باشیم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. نهج‏البلاغه، خطبه 224

2. نهج‏البلاغه، خطبه 224

3. سوره کهف، آیه 49

نوشته شده در شنبه 89/11/16ساعت 10:37 عصر توسط <رهگذر> نظرات ( ) |