مائــده الهی
بسم الله الرحمن الرحیم در طول تاریخ کمتر کسی بوده که به مانند امام حسن مجتبی علیه السلام دچار خیانت و نفاق بی حد و حصر مردم زمان خود واقع گردد. آفاتی که مردم آن دوران آگاهانه خود را در آن قرار داده بودند منجر به کینه هائی شد که هر چند وقت یک بار، از خود بروز می دادند. در خطبه های امیرالمومنین علیه السلام بسیار دیده می شود که آن حضرت به درستی، باطن نفاق آلود مردم زمان خود را بر ملا کرده و از عواقب سوء آن بر حذر می دارد و آن مردم، سکوتی منافقانه اختیار می کنند و طی دو مرحله، کینه های انباشته شده در باطن خود را ظاهر می کنند. مرحله اول در برابر امام حسن مجتبی علیه السلام آنچه در توان داشتند در کار آن حضرت کارشکنی ها نمودند و بارها و بارها آن بزرگوار را در موقعیت های حساس نه تنها، تنها گذاشتند بلکه علیه ایشان هم دسیسه کردند و معاویه علیه الهاویه را مسلط بر اوضاع نمودند و آن حضرت را ناچار به پذیرش صلح کردند و تنها عکس العمل آن نامرد مردمان سکوت بود و اطاعت. سکوت بر تنها شدن حق، و اطاعت از باطل مسلّم. مرحله دوم خود را نیز در کربلا اجرا کردند و امام حسین علیه السلام را به شهادت رسانیدند. اما ای کاش در برابر امام مجتبی علیه السلام فقط سکوت کرده بودند و دیگر حرف های نیش دار برخاسته از باطن کینه توز خود را بر پیکر روح امام مظلوم و غریب خود وارد نمی کردند و در سلام خود نمی گفتند: السلام علیک یا مذلّ المومنین. این اظهار عداوتهاست که انسان را را متاثر کرده و بغض گلوی هر آزاده ای را می شکند. مگر مردم آن زمان گفتار رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم درباره معاویه علیه الهاویه را فراموش کرده بودند که فرموده بود: إذا رأیتم معاویة على منبرى فاقتلوه هرگاه ببینید «معاویه» بر فراز منبر من قرار گرفته است، او را بکشید! (1) حقیقت این است که منافقین زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بعد از آن حضرت نه مُردند و نه مومن شدند بلکه تا زمان خلافت امیرالمومنین علیه السلام ساکت بودند؛ چرا که خلفای سه گانه را از خودشان می دانستند و رفتار خلفا نیز این مطلب را تایید می کند؛ وقتی خلافت به حضرت رسید چون آن بزرگوار تن به خواسته های آنان نداد بنای ناسازگاری گذاشتند و تا امیرالمومنین علیه السلام و دو فرزندش امام حسن مجتبی علیه السلام و امام حسین علیه السلام را خون به دل نکرده و نکشته و خلافت را به بنی امیه - این شجره ملعونه - (2) نسپردند آرام نگرفتند. سخن در باب مظلومیت امام حسن مجتبی علیه السلام بسیار زیاد است که در این مختصر نمی گنجد. انشاءالله در دنیا از رهنمودهای آن حضرت و در آخرت از شفاعتشان برخوردار شویم. از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد/ وان طشت را ز خون جگر، باغ و لاله کرد خونی که خورده بود همه عمر از گلو بریخت/ دل را تهی ز خون دل چند ساله کرد (3)
| Design By : Pichak |
