بسم الله الرحمن الرحیم

الف- خصائص امام حسین علیه السلام که متعلق به قرآن است

1- امام حسین علیه السلام کلام الله ناطق و وجودش مانند وجود کلام الله است و از هم جدا نمی شوند و هر دو ودیعه پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم می باشند در میان امت، ولی مخصوص است امام حسین علیه السلام در مقام ودیعه نهادن به این که او را با خود به منبر برد و فرمود: ای مردم این است حسین بن علی (علیهما السلام) پس او را بشناسید و بر همه کس تفضیل دهید. پس عرض کرد: خدایا او را به تو می سپارم و به نیکان امت خود.

2- قرآن کریم شفا و رحمت است برای مومنین و امام حسین علیه السلام شفا است از امراض باطنه و تربتش شفا است از امراض ظاهره.

3- قرآن کریم نور است و امام حسین علیه السلام نور است.

4- قرآن مبارک است و امام حسین علیه السلام در وحی بلاواسطه مبارک نامیده شد.

ب- آیاتی که در مرثیه آن حضرت نازل شد.

1- حمل و ولادت حضرت

 وَ وَصَّیْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَیْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً حَتَّى إِذا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَرْبَعینَ سَنَةً قالَ رَبِّ أَوْزِعْنی‏ أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتی‏ أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَ عَلى‏ والِدَیَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَصْلِحْ لی‏ فی‏ ذُرِّیَّتی‏ إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَ إِنِّی مِنَ الْمُسْلِمینَ

ما به انسان توصیه کردیم که به پدر و مادرش نیکى کند، مادرش او را با ناراحتى حمل مى‏کند و با ناراحتى بر زمین مى‏گذارد؛ و دوران حمل و از شیر بازگرفتنش سى ماه است؛ تا زمانى که به کمال قدرت و رشد برسد و به چهل سالگى بالغ گردد مى‏گوید: «پروردگارا! مرا توفیق ده تا شکر نعمتى را که به من و پدر و مادرم دادى بجا آورم و کار شایسته‏اى انجام دهم که از آن خشنود باشى، و فرزندان مرا صالح گردان؛ من به سوى تو بازمى‏گردم و توبه مى‏کنم، و من از مسلمانانم!»(احقاف-15)

 در کامل الزیارات و بحار الانوار به سندهای معتبر روایت شده که چون فاطمه طاهره علیها السلام به حسین حامله شد نازل گردید جبرئیل و عرض کرد: ای محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)، خدایت سلام می رساند و تو را بشارت می دهد به مولودی که از فاطمه علیها السلام متولد می گردد و امت، او را می کشند. عرض کرد: مرا حاجت نیست به مولودی که امت، او را بکشند. پس جبرئیل عروج نمود و نزول کرد و همان سخن را گفته و همان جواب شنید. باز عروج و نزول نمود و گفت: خداوند تو را بشارت می دهد به این که امامت و ولایت و وصایت در ذریه او خواهد بود.

پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: راضی شدم. پس حضرت به فاطمه علیها السلام پیغام داد کلمات جبرئیل را که اول گفته بود. حضرت فاطمه علیها السلام ، همان جواب پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم را داد، بعد آن سخن آخر را که شنید راضی گردید و لکن در حمل و وضع با کراهت بود یعنی محزون بود از برای کشته شدنش و مدت حمل و رضاعش سی ماه شد و از جمله دعایش این بود که: وَ أَصْلِحْ لی‏ فی‏ ذُرِّیَّتی و اگر می فرمود : ُ وَ أَصْلِحْ لی‏ ذُرِّیَّتی  تمام ذریه او امام می شدند.

2- در بیان خروج آن حضرت از مدینه

أُذِنَ لِلَّذینَ یُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ إِنَّ اللَّهَ عَلى‏ نَصْرِهِمْ لَقَدیرٌ* الَّذینَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیارِهِمْ بِغَیْرِ حَقٍّ إِلاَّ أَنْ یَقُولُوا رَبُّنَا اللَّه به کسانى که جنگ بر آنان تحمیل گردیده، اجازه جهاد داده شده است؛ چرا که مورد ستم قرار گرفته‏اند؛ و خدا بر یارى آنها تواناست. همانها که از خانه و شهر خود، به ناحق رانده شدند، فقط به خاطر این که مى‏گفتند: «پروردگار ما، خداى یکتاست!»(حج-39-40)

از امام صادق علیه السلام منقول است که این آیه در شأن علی علیه السلام و جعفر و حمزه نازل گردید و در حسین بن علی علیهما السلام جاری شد.

3- در بیان کمی یارانش

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ قیلَ لَهُمْ کُفُّوا أَیْدِیَکُمْ وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ فَلَمَّا کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتالُ إِذا فَریقٌ مِنْهُمْ یَخْشَوْنَ النَّاسَ کَخَشْیَةِ اللَّهِ أَوْ أَشَدَّ خَشْیَةً وَ قالُوا رَبَّنا لِمَ کَتَبْتَ عَلَیْنَا الْقِتالَ لَوْ لا أَخَّرْتَنا إِلى‏ أَجَلٍ قَریبٍ قُلْ مَتاعُ الدُّنْیا قَلیلٌ وَ الْآخِرَةُ خَیْرٌ لِمَنِ اتَّقى‏ وَ لا تُظْلَمُونَ فَتیلا

آیا ندیدى کسانى را که (در مکّه) به آنها گفته شد: «فعلا)ً دست از جهاد بدارید! و نماز را برپا کنید! و زکات بپردازید!» (امّا آنها از این دستور، ناراحت بودند)، ولى هنگامى که (در مدینه) فرمان جهاد به آنها داده شد، جمعى از آنان، از مردم مى‏ترسیدند، همان گونه که از خدا مى‏ترسند، بلکه بیشتر! و گفتند: «پروردگارا! چرا جهاد را بر ما مقرّر داشتى؟! چرا این فرمان را تا زمان نزدیکى تأخیر نینداختى؟!» به آنها بگو: «سرمایه زندگى دنیا، ناچیز است!و سراى آخرت، براى کسى که پرهیزگار باشد، بهتر است! و به اندازه رشته شکافِ هسته خرمایى، به شما ستم نخواهد شد! (نساء-77)

در تفسیر عیاشی روایت کرده است از ادریس مولای عبد الله بن جعفر از حضرت صادق علیه السلام در تفسیر این آیه شریفه که فرمود: کُفُّوا أَیْدِیَکُمْ (دست نگه دارید) با حضرت امام حسن علیه السلام و کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتالُ (جنگ بر آنها نوشته شد) یعنی با حضرت امام حسین علیه السلام و إِلى‏ أَجَلٍ قَریبٍ (تا مدت کوتاه) یعنی وقت خروج قائم عجل الله تعالی فرجه الشریف.

4- در مجمل بیان شهادت حضرت

کهیعص(مریم-1)

سعد بن عبدالله قمی نقل می‌کند که در خدمت امام عسکری علیه السلام بودم و فردی از تأویل آیه کهیعص سئوال کرد. امام عسکری علیه السلام فرمود که از فرزندم «مهدی» پاسخ را دریافت کنید. آن‌گاه امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف فرمودند: «هذه الحروف من أنباء الغیب، أطلع الله علیها عبده زکریا علیه‌السلام، ثم قصّها على محمد صلى‌الله علیه وآله، وذلک أن زکریا سأل ربّه أن یعلّمه أسماء الخمسة، فأهبط علیه جبرئیل فعلّمه إیاها، فکان زکریا إذا ذکر محمداً وعلیاً وفاطمة والحسن سُرِّی عنه همّه، وانجلى کربّه، وإذا ذکر الحسین خنقته العبرة ووقعت علیه البهرة! فقال ذات یوم: یا إلهی! ما بالی إذا ذکرت أربعا منهم تسلیّت بأسمائهم من همومی، وإذا ذکرت الحسین تدمع عینی وتثور زفرتی؟! فأنبأه الله تعالى عن قصته، وقال: (کهیعص) فالکاف اسم کربلاء، والهاء هلاک العترة، والیاء یزید وهو ظالم الحسین علیه‌السلام، والعین عطشه، والصاد صبره.»

 ماجرا از این قرار است که حضرت زکریا از پروردگارش درخواست کرد که «اسماء خمسه طیبه‏» را به وی بیاموزد. خداوند متعال، جبرئیل امین را بر او فرو فرستاد و آن اسماء را به او تعلیم داد. حضرت زکریا هنگامی که نام‏های محمد صلی الله علیه و آله و سلم، علی علیه السلام، فاطمه سلام الله علیها و حسن علیه السلام را یاد می‏کرد، اندوه و ناراحتی‌اش بر طرف می‏شد و گرفتاریش از بین می‏رفت. امام هنگامی که از حسین علیه السلام یاد می‏کرد، بغض گلویش را می‏فشرد و مبهوت می‏شد. به همین دلیل روزی از خداوند سبب این اندوه و ناراحتی را جویا شد و گفت: بارالها! چرا وقتی آن چهار نفر را یاد می‏کنم، آرامش می‏یابم و اندوهم بر طرف می‏شود، اما وقتی حسین را یاد می‏کنم، اشکم جاری و ناله‏ام بلند می‏شود؟ خدای تعالی او را از داستان شهادت امام حسین علیه السلام آگاه کرد و فرمود: «کهیعص‏»! «ک» نام کربلا و «ه» اشاره به هلاک عترت طاهره دارد. «ی» اشاره به نام یزید دارد که بر حسین علیه السلام ظلم کرد و «ع» اشاره به عطش و تشنگی آن امام و «ص» نیز نشان صبر و مقاومت ایشان است.

5- حسین نفس مطمئنه

یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ *ارْجِعی‏ إِلى‏ رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً تو اى روح آرام‏یافته! به سوى پروردگارت بازگرد در حالى که هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است (فجر-27-28)

امام صادق علیه السلام فرموده اند که مراد در این آیه امام حسین علیه السلام است.(1)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. اشک روان بر امیر کاروان ترجمه الخصائص الحسینیه  همراه با تلخیص.

 

نوشته شده در چهارشنبه 92/8/22ساعت 7:21 عصر توسط <رهگذر> نظرات ( ) |